Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συγγραφείς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Συγγραφείς. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

ΑN MΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΖΗΣΩ ΑΠ ΤΗΝ ΑΡΧΗ




Αν μπορούσα να ζήσω τη ζωή μου από την αρχή,
θα χαλάρωνα περισσότερο.
Θα ήμουν πιο απερίσκεπτη
απ’ ό,τι σ’ αυτήν τη ζωή.
Θα ανέβαινα σε περισσότερα βουνά,
θα κολυμπούσα σε περισσότερα ποτάμια και
θα έβλεπα περισσότερα ηλιοβασιλέματα.
Θα είχα περισσότερα πραγματικά προβλήματα
και λιγότερα πλασματικά.
Βέβαια, έχω ζήσει κι εγώ τις στιγμές μου,
και αν έπρεπε να ξαναζήσω, θα φρόντιζα να είναι περισσότερες.
Μάλιστα θα προσπαθούσα να ζω μόνο σπουδαίες στιγμές,
τη μια μετά την άλλη. Και θα μάζευα περισσότερες μαργαρίτες.
– Ναντίν Στερ, 89 ετών –
Απόσπασμα από το βιβλίο του Robin Sharma «Η Σοφία του Γονέα», Εκδόσεις Διόπτρα
         πηγή : http://enallaktikidrasi.com

Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2016

ΛΕΥΚΑ ΤΑΞΙΔΙΑ

thehomeissue_xorismos-1024x585 (1).jpg
Πρωινό Δευτέρας και έξω χιονίζει ,το λευκό πέπλο που απλώθηκε από βραδύς  και η παγωνιά κάνει τη μετακίνηση μου αδύνατη .Κάθομαι στον υπολογιστή να δω τα νέα .Ένα ατύχημα στον περιφερειακό ,καραμπόλα  με κατεύθυνση Δυτικά τον κρατά κλειστό από ώρα και η δυσκολία της πρόσβασης επικυρώνεται ,θα μείνω στο σπίτι .Κοιτάζω απ το παράθυρο τις ασπρισμένες στέγες των σπιτιών ,χιονίζει ακόμα ,ο καιρός γκρίζος και αργεί να ξημερώσει.

Πέφτω σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία  ,μου φαίνεται γνώριμη, οικεία και την κοιτάζω επίμονα .Μου θυμίζει πολλά ,άναρχα το μυαλό ταξιδεύει από εδώ κι από εκεί .Τσαλαβουτάει ψάχνοντας  στις μνήμες και σκαλίζοντας ανασύρει εικόνες πότε ευχάριστες και πότε δυσάρεστες .Θέλω να  φύγω και νοιώθω εγκλωβισμένη σε ενα λευκό κελί ,εσωστρέφεια και παγωνιά με τυλίγουν .Σήμερα τα χρώματα είναι άσπρο της αδιαφορίας και της απάθειας ,γκρίζο της θλίψης και της μελαγχολίας.  Λένε πως τα μεγάλα ταξίδια τα κάνεις με το νου και με τη σκέψη πηγαίνεις όπου θελήσεις .Πιάνω την ενδοσκόπηση με αρωγό τον Καζαντζάκη ,και ξεκινώ το ταξίδι μου δραπετέυοντας .

 "Δεν κάνουμε  άλλο  ταξίδι  παρά  γύρω  από  την  ψυχή  μας  ή το πολύ - πολύ  μέσα  στη  ψυχή μας.  Δεν  βρίσκουμε  στην  άλλη   άκρη του κόσμου, στις πιο παράξενες ξωτικές χώρες παρά την ίδια μας την εικόνα" 

 "Τέλεψα,  όλες μου τις θητείες, είμαι ένας λεύτερος άνθρωπος, δεν έχω καμιά ψευδαίσθηση, δεν  ελπίζω  τίποτα,  απέχω  από  τον αγώνα όχι από ραθυμία ή δειλία, παρά γιατί ξέρω" 

"Τι ξέρεις;" 

"Το τέλος όλων των πραγμάτων....... Ναι ήξερα όλα αυτά τα συνθήματα, τ' αυτιά μου τα ' χανε χορτάσει, μα είδα πίσω από τα λόγια αυτή την αγυρτεία και το κενό".

"Δεν είμαι καλός , δεν είμαι αγνός, δεν είμαι ήσυχος. Αβάσταχτη είναι η ευτυχία και η δυστυχία μου, είμαι γιομάτος άναρθρες φωνές και σκοτάδι. Δεν είμαι φως, είμαι η νύχτα, μα μια φλόγα λογχίζει ανάμεσα στα σωθικά μου και με τρώει, είμαι η νύχτα που την τρώει το φως. Αγάπα τον κίνδυνο, τι είναι πιο δύσκολο; αυτό θέλω. Να 'σαι ανήσυχος αφχαρίστητος απροσάρμοστος πάντα. Όταν μια συνήθεια καταντάει βολική να τη συντρίβεις".
(Καζαντζάκης ,αποσπάσματα)

Σάββατο 6 Φεβρουαρίου 2016

ΤΑΞΙΔΙ ΣΤΗ ΣΙΩΠΗ

1535667_10200439708114371_618502638_n.jpg 

"Τι έχεις; "
" Τίποτα... μία κατάθλιψη"
" Ξέρεις τι είναι η κ α τ α τ ο ν ί α; Ξέρεις; Ξέρεις; ... είναι ο πρίγκιπας της ερήμωσης... ο πρίγκιπας του κενού..."

Οι ήρωες του Πίντερ είναι πάντοτε τοποθετημένοι και κλεισμένοι στους τέσσερις τοίχους ενός δωματίου, ενός γραφείου, ενός σπιτιού. Εγκλωβισμένοι. Περιορισμένοι. Και μέσα σε αυτόν τον πάντοτε πεπερασμένο χώρο προσπαθούν να ανιχνεύσουν και να βρουν καινούριες ή παλιές διαστάσεις του πάντοτε άπειρου χρόνου. Σαν ένα μόνιμο παιχνίδι του Χώρου με τον Χρόνο . Το σκηνικό των έργων του σαν ένα μόνιμο ρινγκ ανάμεσα σε αυτούς τους δύο πάντοτε αντιπάλους. Ποιος από τους δύο τελικά θα υπερισχύσει. 
Οι ήρωες του Πίντερ ξαφνικά παύουν να μιλούν. Σιωπούν. Αυτές οι διαρκώς παρούσες παύσεις και σιωπές μέσα στον λόγο του είναι σαν επιμελημένες προσπάθειες ανασύνταξης του Χώρου, του Χρόνου και του Λόγου. 
Λόγος δεν είναι μονάχα αυτό που εκφωνείται. Αλλά κυρίως -στις κρίσιμες στιγμές τουλάχιστον της επικοινωνίας- αυτό που δεν τολμά να λεχθεί. Το άφατο. Το οριακό. Αυτές οι διάσπαρτες ρωγμές ανάμεσα στον εκφωνημένο λόγο του δεν καταστέλλουν τη δράση. Αντιθέτως την πυροδοτούν προς νέες οδούς. Διακτινίζουν τη δράση του και την επαναπροσδιορίζουν. Διαθλάσεις του λόγου και διακτινισμοί του.
enet.gr

Το ταξίδι στη σιωπή (Χάρολντ Πίντερ) 

Πέμπτη 4 Φεβρουαρίου 2016

H ΕΥΑ ΚΑΙ Η ΜΟΝΑΞΙΑ

  


Η Εύα περπατούσε στους κήπους του Παραδείσου με μια πολύ θλιμμένη έκφραση στο πρόσωπο της. Ξαφνικά, άκουσε τη φωνή του θεού να τη ρωτάει:

-Τι δεν πάει καλά στη ζωή σου; 
Η Εύα απάντησε ότι δεν είχε με ποιον να μιλήσει.

Ο θεός, που ήθελε να τη βλέπει ευτυχισμένη, είπε ότι μπορούσε να δημιουργήσει έναν σύντροφο για εκείνη, τον οποίο θα ονόμαζε «άντρα».

-θα κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μην είσαι μόνη, συνέχισε ο θεός, αλλά ακόμα κι έτσι δεν υπόσχομαι πολλά, καθώς εσύ έχεις ήδη πάρει τα καλύτερα στοιχεία και δεν πρέπει να πλάσω δύο ίδια πράγματα. Το καινούριο αυτό δημιούργημα μου θα είναι ατελές, θα του λείπει ένα πλευρό, θα λέει πολλά ψέματα και, όταν αισθάνεται ανασφάλεια, θα φέρεται υπεροπτικά.

-Κανένα προτέρημα; 

-Σκέφτομαι. Ίσως, για να μην ανησυχείς για την τροφή, θα είναι πιο επιδέξιο όταν θα χρειάζεται να κυνηγήσει ζώα. Ωστόσο, μην σου προκαλέσει εντύπωση αν θα είσαι αναγκασμένη να ακούς διάφορες ιστορίες για τις ικανότητες και το θάρρος του πριν τα παραδώσει για να φαγωθούν. 

-Τουλάχιστον θα σκοτώσει λιγάκι τη μονοτονία αυτού του Παραδείσου, είπε η Εύα. 

-Συμφωνώ, θα φέρεται όμως σαν παιδάκι και θα διασκεδάζει με ανοησίες, παραδείγματος χάριν καβγαδίζοντας και κλοτσώντας μια μπάλα. 

-Ακόμα κι έτσι θα είναι καλύτερα από το να είμαι μόνη μου όλη μέρα, επέμεινε η Εύα.

Ο θεός σκέφτηκε και ξανά σκέφτηκε και τέλος είπε:

-Εντάξει. Όμως, επειδή εκτός απ" όλα τα άλλα θα είναι και πολύ ματαιόδοξος, πρέπει να θέσω έναν όρο. 

-Και ποιος είναι αυτός; 

-Πρέπει να τον αφήσεις να πιστεύει ότι δημιουργήθηκε πρώτος.

( Koέλιο )

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2016

Η ΚΙΘΑΡΑ ΠΟΥ ΕΚΛΑΙΓΕ

1889073_10200621668623270_2064690493_o.jpg



"Εκείνη τη νύχτα, θυμάμαι ...

Έβρεχε στις χούφτες μου τα όνειρα κι εγώ,

έψαχνα τους ουρανούς να ξεδιψάσω!

Πήρα την κιθάρα μου και μέσα απ΄ τον κλαυσίγελό μου,

άρχισα να τραγουδώ!

.....................................

Το πρωί που ξύπνησα, η κιθάρα καταγής, έκλαιγε μονάχη!!!"


(Μάριον Μίντση )