MIA ΚΟΥΝΙΑ ΜΑΓΙΚΗ

- Πατέρα τι κάνεις εκεί ; τι μαστορεύεις πάλι ; .Ρώτησε και τα μεγάλα παιδικά της μάτια προσπαθούσαν γεμάτα απορία να μαντέψουν τι κατασκεύαζε τόση ώρα ο πατέρας  σκυμμένος πάνω σε μια   σανίδα που την είχε κόψει και προσπαθούσε να την λειάνει .

Ήταν ήδη  προχωρημένη Άνοιξη κοντά στο Πάσχα ,ο βαρύς χειμώνας είχε αποχωρίσει , τα δένδρα ήσαν κατάφορτα από άνθη και ο τόπος μοσχομύριζε γλυκά .Τα πρώτα χελιδόνια έφτιαχναν τις φωλιές τους στους τοίχους και κάτω από τις στέγες των σπιτιών  και τα παιδιά χαιρόταν γιατί πλησίαζε το Πάσχα που ήταν η χαρά της παιδικής τους ηλικίας .Μόλις άρχιζαν οι δεκαπενθήμερες διακοπές θα τους αγόραζαν καινούρια ρούχα και παπούτσια ,λαμπάδες και πασχαλινά σοκολατένια αυγά και λαγουδάκια και η μαμά θα έβαφε τα κόκκινα αυγά , θα έπλαθε τα αφράτα της τσουρέκια και όλη η γειτονιά θα μοσχομύριζε ,θα έτρωγαν αυτά ,θα έτρωγε ο ουρανός θα έτρωγε και  η ψυχή τους .

Εκείνες τις μέρες θα άρχιζαν και οι ετοιμασίες στον κήπο .Ο πατέρας θα έσκαβε και θα αφράτευε το χώμα που το είχαν σκληρύνει οι παγωνιές και θα το ετοίμαζε για να δεχθεί τα νέα φυτά  . Μόλις τέλειωνε με τα σκαψίματα θα φύτευε μαρούλια και ντοματιές ,πιπεριές και αγγουράκια και όλα τα εποχικά ζαρζαβατικά της άνοιξης και του καλοκαιριού, .

Όμως τώρα κάτι νέο ετοίμαζε ,κάτι που δεν το είχε ξαναδεί .Προσπαθούσε να μαντέψει ,τον ρώτησε τον ξαναρώτησε μα απόκριση δεν πήρε .Μονάχα χαμογελούσε καλοκάγαθα και που και που την χάιδευε με το βλέμμα του κάθε που πλησίαζε να ρίξει μια κλεφτή ματιά .

-Μα θα μου πεις επιτελούς τι φιάχνεις εκεί ; Toν ρώτησε και πάλι .

-Πήγαινε να παίξεις και όταν θα σε φωνάξω  έλα  και θα καταλάβεις ! της αποκρίθηκε .

Έτσι και έκανε .Πήγε βαριεστημένα να παίξει πιο κει και περίμενε να την φωνάξει. Κάποια στιγμή μετά από ώρα την κάλεσε να πάει κοντά .Ήδη είχε πετάξει τα δυο σχοινιά πάνω στο πιο γερο κλαδί της τεράστιας βερικοκιάς και προσπαθούσε να στερεώσει επάνω τους την σανίδα .

-Κατάλαβες τώρα ; την ρώτησε γελώντας !

-Με μιας το πρόσωπο της φωτίστηκε ,χτύπησε τα χεράκια της με χαρά και φώναξε : ωωωω μπαμπά ! μια κούνια ! τι όμορφη που είναι ! μπαμπά σ ευχαριστώ !

Εκείνο το απόγευμα ήταν ένα από  τα πιο ευτυχισμένα της παιδικής της ηλικίας ,αλλά και αργότερα γιατί γέμισε τις μέρες της με χαρούμενες στιγμές ανέμελου παιχνιδιού και ώρες ξέγνοιαστες και ευτυχισμένες με ένα παιχνίδι φτιαγμένο απ τα ευλογημένα χέρια του πατέρα της. 

Ανέβαινε στην κούνια και  έτσι όπως πήγαινε πολύ ψηλά άγγιζε τα σύννεφα και γη και ουρανός γινόταν το ένα κι αυτή σκαρφάλωνε στις ράχες των πουλιών  και πετούσε μαζί τους και έκανε ταξίδια  σε μια χώρα που ποτέ δεν μπόρεσε κανείς να δει , ούτε  να φτάσει μα ούτε και να περιγράψει και ήταν τόσο έντονη η χαρά και η συγκίνηση που τώρα ακόμα αναπολώντας εκείνες τις  μέρες τις μακρινές θυμάται με σιγουριά πως πράγματι βρέθηκε και έζησε κάποτε εκεί .

ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Οι ανθρώπινες κοινωνίες φτιάχτηκαν έτσι γιατί έτσι είναι η φύση του ανθρώπου ,δημιουργική και παράλληλα καταστροφική .Γιατί όμως να υπάρχει και η καταστροφή όταν το ζητούμενο όλων είναι η ειρηνική συμβίωση μεταξύ μας ? Αν κοιτάξουμε ψηλά στο σύμπαν θα πάρουμε όλες τις απαντήσεις ,ότι συμβαίνει εκεί πάνω ,συμβαίνει και εδώ κάτω και ότι συμβαίνει εδώ κάτω συμβαίνει και στο εσωτερικό του ανθρώπου ,στον οργανισμό του αλλά και στις σκέψεις του και κατ επέκταση στις ενέργειες του .Υπάρχει το σύμπαν αλλά και ο μικρόκοσμος τα οποία και τα δυο μοιάζουν απόλυτα γιατί είναι φτιαγμένα από τα ίδια υλικά και κυβερνώνται από τον νόμο της εντροπίας τη τάση δηλαδή που έχουν όλα να τείνουν προς το μηδέν .Έτσι όπως γεννούνται και πεθαίνουν τα άστρα και οι πλανήτες μέσα από καταστροφικές και παράλληλα αναγεννητικές δυνάμεις ,το ίδιο συμβαίνει και πάνω στον πλανήτη μας ,αλλά και μέσα μας ,η δημιουργία προϋποθέτει και καταστροφή.

Έτσι μπορούμε να ερμηνεύσουμε πολλές συμπεριφορές του ανθρώπου .Το θέμα είναι η γνώση αυτή και η συνειδητοποίηση πόσο καλύτερη μπορεί να κάνει τη ζωή μας.Οι καταστροφές ,οι θάνατοι ,τα απρόβλεπτα γεγονότα ,όπως και οι χαρές και η απόλαυση της ζωής διαδέχονται το ένα το άλλο σε μια φυσιολογική αλληλουχία όπως οι χειμώνες τα καλοκαίρια .Και θα είμαστε λιγότερο δυστυχισμένοι αν τα δεχθούμε αυτά σαν φυσιολογικά γεγονότα κατά τη διάρκεια της ζωής μας .Ποιος μπορεί να αλλάξει τη ροή του ποταμού και ποιος μπορεί να σταματήσει τη πορεία του ήλιου ,της γης ή της σελήνης ,ότι είναι να γίνει θα γίνει ,σκοπός είναι να χαιρόμαστε όσο πρέπει και να λυπόμαστε όσο πρέπει ,με μια εσωτερική ισορροπία που έρχεται μόνο όταν δεχόμαστε πως αφού γενηθήκαμε κάποτε θα πεθάνουμε, ότι γεννιέται μοιραία πεθαίνει και είναι απόλυτα φυσιολογικό ,ενώ η αίσθηση παντοδυναμίας και της εγωιστικής αντίληψης πως όλα και όλοι φτιάχτηκαν να μας υπηρετούν, η απατηλή αίσθηση της ιδιοκτησίας πως όλα και όλοι μας ανήκουν,η ανάγκη του απόλυτου ελέγχου πάνω σε ανθρώπους, πράγματα και καταστάσεις καθώς και η απληστία να γευτούμε όλο και περισσότερα χωρίς ιδιαίτερο κόπο και εις βάρος των άλλων,δημιουργούν τις τριβές και όλα τα προβλήματα επί της γης .

Η βιαιότητα είναι στοιχείο της ίδιας της δημιουργίας και σαν μέρος της δημιουργίας και ο άνθρωπος έχει την βια μέσα του που δεν εκδηλώνεται πάντα με εκρήξεις γιατί υπάρχουν και εκείνες οι συμπεριφορές ,οι άδηλες που μοιάζουν σαν χημικές αντιδράσεις που μπορεί μεν να μην παράγουν φλόγα αλλά εκλύουν δυνάμεις και αποτελέσματα ισάξια μιας καταστροφής. Ο Δημιουργός ή το σύμπαν ή η τύχη μας έθεσαν σε ένα ασφαλές περιβάλλον, ένα μικρό παράδεισο, τη γη ,όπου αυτή τη βιαιότητα που φέρει μέσα η φύση μας μπορούμε να την αντιπαλέψουμε ως σκεπτόμενα όντα με βάση την ελεύθερη βούληση διανθισμένη με προσωπικές αξίες και καλλιεργήσιμες αρετές που μπορεί να μας οδηγήσουν άνετα να ζήσουμε μια ζωή ειρηνική,αγωνιζόμενοι για ότι προκύψει ,τόσο όσο είναι απαραίτητο για να υπάρχει ένα επιθυμητό αποτέλεσμα για εμάς τους ίδιους και για τους άλλους χωρίς απαραίτητα να δημιουργούμε γύρω μας ανθρώπινο πόνο και δυστυχία.Αυτός ο προσωπικός αγώνας είναι η εξουσία του πνεύματος πάνω στη ύλη, είναι η νίκη του καλού έναντι στο κακό ,το αιώνιο φως επάνω στο σκοτάδι ,η ηρεμία του παραδείσου που μέσα του όλοι εύχονται να μπορούσαν να ζήσουν και να γευτούν τις χαρές του.Αν θα πραγματοποιούνταν όλα τα παραπάνω η ζωή μας ξαφνικά θα μας φαινόταν ότι έχει μεγαλύτερη διάρκεια ίσως και να ήταν η αιώνια ζωή επί της γης και όχι στους ουρανούς που ευαγγελίζονται όλες οι θρησκείες.

Σχόλια απο το pblog :

α καλά:Τετάρτη, 21 Μαρτίου 2018 3:20 μμ

της νύχτας τα καμώματα τα βλέπει η μέρα και γελάει

Ολυμπία Βράκα:Δευτέρα, 2 Απριλίου 2018 1:12 πμ

Εχοντας μια ιδέα για το ποιος εισαι σου λεω τα εξης : Το σχολιο σου δεν μετραει διοτι εισαι ενας κακοβουλος θλιβερος τυπακος που περιφερεις το θλιβερο και ανωμαλο σαρκιο σου στο διαδικτυο προσπαθωντας να λερωσεις οτι δεν μπορεις να φτασεις ! Ενας κοινος ηλιθιος εωτομανης ,ενας βλαμμενος και κομπλεξικος σβιγκος χωρις αναστημα μεταφορικα και κυριολεκτικα ενας μικρονους ερωτοπληκτος που κρυβεσαι στην ανωνυμια γιατι δεν εχεις τα κοτσια να βγεις επωνυμα και να αναμετρηθεις ! Παρολα αυτα επιλεγω να κοινοποιησω το σχολιο σου παρολο το εμετκο του περιεχομενο και την εκδηλη διαθεση να με πληξει για να ξερει ο κοσμος οτι περιφερεσαι εδω γυρω και εσαι εν δυναμει ταραξιας της ηρεμιας των αξιων χρηστων του blogger αλλα και του pblog που σε λιγο καιρο θα ριξει αυλαια δυστυχως για τους ευγενικους χρηστες αλλα ευτυχως και για καποιον σαν κι εσενα  θα θαψει επιτελους μαζι με τα αισχη σου και την βλακεια σου.

Bas. Devasil:Δευτέρα, 2 Απριλίου 2018 5:25 πμ

Ωραιότατο κείμενο!!!! Θα το ήθελα και στο blogspot σου..... Την καλημέρα μου!

Ολυμπία Βράκα:Δευτέρα, 2 Απριλίου 2018 10:27 πμ

Eυχαριστω πολυ Βασίλη ! Σαν εκπαιδευτικος που εισαι το ευγενικο σου σχολιο με τιμα ιδιαιτερα ! να εισαι καλα !


Elisavet piperidou:Δευτέρα, 2 Απριλίου 2018 4:57 μμ
Εξαιρετικο, νιωθω σαν να βλεπω τυπωμενες καποιες σκεψεις μου με την καλυτερη εκφραση τους .

Oλυμπία Βράκα:Δευτέρα, 2 Απριλίου 2018 7:47 μμ
Σε ευχαριστω καλο μου κοριτσι ...χαιρομαι που ταυτιζονται οι αποψεις και οι σκεψεις μας ! Σου ευχομαι να εχεις ενα ομορφο Πασχα !